เรื่องที่เราสามคนแม่ลูกพูดคุยก่อนนอนคืนนี้...จบลงด้วยเรื่องของการจากลา
คำถามมากมายผุดขึ้นหลังจากการรับรู้ที่มากขึ้นของพี่แอ้มในวัยหกขวบกว่า มันช่างแตกต่างจากการจากไปของทวดใกล้บ้านในวัย5ขวบ
ความไม่แน่นอนอย่างเป็นรูปธรรมเกิดขึ้นให้แอ้มได้เห็น แต่ก่อนแอ้มเพียงแต่กังวลว่าถ้าแม่ตายใครจะโอ๋ๆนอน แต่วันนี้มันเริ่มจากตาสวนเป็นลูกหม่อน(ทวด)หลั่นตายก่อนก็ได้เหรอ แอ้มกลัวตาย แอ้มนึกว่าแม่จะต้องตายก่อน
การเรียบเรียง ร้อยเรื่องความตายกับเด็กวัยหกขวบจึงค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวอย่างช้าๆ และระมัดระวัง
แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวไม่กี่วันนี้ทำให้เขารู้แล้วว่าเกิดก่อนตายก่อนไม่ใช่กติกาของโลกใบนี้..ความไม่ประมาทในชีวิต การดูแลร่างกาย จิตใจตนเองล้วนเป็นสิ่งสำคัญและจำเป็น
ความตายน่ากลัวจริงเหรอ เราจะกังวลกับเรื่องความตายทำไมถ้าวันนี้เรายังหายใจ(แม่เล่าเรื่องภาพตาสวนตอนนอนในโลงก่อนเผาให้น้องฟัง น้องบอกเองว่าคนตายเหมือนคนหลับแค่ท้องไม่ดิ้น ..เค้าหมายถึงจังหวะการหายใจ แม่บอกว่าใช่ เห็นมั้ยคนตายกับคนเป็นไม่ต่างกันมากหรอก) แล้วความจินตนาการเรื่องราวหลังความตายที่สุดแสนแฟนตาซีแบบฉบับแม่แอ้ก็เริ่มต้น...(โม้ได้เพราะไม่เคยมีคนที่ตายแล้วกลับมาเล่าให้ฟัง555+)
แม่ว่าบางทีพอเราตายแล้ว คนที่ตายก่อนเราก็อาจจะมารอรับ แล้วพาไปเที่ยว เหมือนเราย้ายบ้าน อย่างถ้าแม่ตายตอนนี้แม่อาจไปขออยู่บ้านหม่อนตุ่น เพราะหม่อนเสาร์ตายนานแล้วอาจได้คิวเกิดละ หรืออาจเจอคนที่เคยรู้จัก คิดดูว่าถ้าก่อนตายเราสร้างมิตรไว้เยอะ หลังความตายคงมีคนที่เราพอพึ่งพาได้บ้างแหละ แม่อาจขออยู่เที่ยวให้ทั่ว ชิมอาหารหลังความตาย เล่นสนุกแบบคนตาย บางทีโลกหลังความตายอาจเป็นดาวซักดวงเหมือนโลกที่เราอยู่ก็ได้ อาจสวยกว่าด้วยซ้ำ แม่อาจหาลู่ทางทำอาชีพซักอย่างบนนั้น น่าตื่นเต้นว่าเค้าจะทำงานแลกอะไรเนาะ คงไม่ใช่เงินเหมือนบ้านเราหรอก สนุกกับชีวิตหลังความตายให้สุดเหวี่ยงรอถึงเวลาของลูก แม่จะได้พาเที่ยวได้ไงเนาะ
แอ้มที่ฟังอยู่นานตัดบทการสนทนาครั้งนี้ด้วยประโยคที่ว่า ..
แม่นี่ก็จินตนาการเก่งเนาะ เก่งจนอยากตายเลย...แล้วนางก็หลับไปซะเฉยๆ ทิ้งให้แม่นอนเอ๋อแดก เด็ก6ขวบคงประชดประชันไม่เป็นหรอก คิดมาก
#เรื่องบนเตียง
#บ้านเรียนโทโมเอ