"ครูโคบายาชินั่งฟังโต๊ะ​โตะจัง​4ชั่วโมง​แล้วรับเธอเข้าเรียนคงเป็นประเด็นการยอมรับเด็กทุกคนในแบบที่เป็น" แต่สำหรับแชมพู​การที่ครูคนหนึ่งรับฟังเด็กคนหนึ่งพูดถึง4ชั่วโมง​หมายถึงความมหัศจรรย์​ที่ไม่เคยเจอและคิดว่า​มันคือเรื่องแต่งขึ้นเธอไม่คิดว่ามันคือเรื่องจริง😂เมื่ออ่านจบแม่ก็ขอให้บันทึกความประทับใจไว้หน่อยมั๊ย(แต่ทำไมบันทึกเอียงไปทางครูโคบายาชิมากกว่าโต๊ะโตะจัง​ก็ไม่รู้​😁เหมือน​จะระบายความเก็บกด😂😂😂)​

📖ความประทับใจเมื่ออ่านโต๊ะโตะจังจบ คืออยากให้มีต่ออีก ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง แต่พออ่าน บทส่งท้าย ก็ได้รู้ว่ามันคือเรื่องจริง แทบจะร้องไห้ออกมา เพราะมันรู้สึกตื้นตัน เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง เรื่องราวของโต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง เป็นเรื่องที่สนุก และปนเศร้าบ้างเล็กน้อย ครูของโต๊ะโตะจัง ซึ่งชื่อว่าครูโคบายาชิ เป็นคนใจดี อยู่ด้วยแล้วน่าจะมีความสุขมากๆ นั่งฟังโต๊ะโตะจังพูดถึง 4 ชั่วโมงติดกัน คงจะเป็นครูคนแรก ที่ฉันจะพูดได้เต็มปากว่า เป็นครูที่มีความอ่อนโยนและจริงใจ ที่เข้าใจเด็กอย่างพวกเรา โรงเรียนของโต๊ะโตะจังน่าอยู่ เพียง​จินตนาการก็รู้ว่า คงจะมีความสุข ห้องเรียนทำด้วยตู้โดยสารรถไฟ ปัจจุบันโรงเรียนโทโมเอ ซึ่งเป็นโรงเรียนเก่าของโต๊ะโตะจัง กลายเป็นห้างสรรพสินค้าพีค็อกไปแล้ว รู้สึกเสียดายไม่น้อย ฉันอยากเห็นโรงเรียนของโต๊ะโตะจังแต่คงไม่มีโอกาส อยากอยู่ในสถานการณ์นั้นคงจะมีความสุขน่าดู แต่นั่นคือยุคของโต๊ะโตะจังเกิดสงครามด้วยปัจจุบันโต๊ะโตะจังน่าจะอายุประมาณ 80 กว่าปีได้แล้ว ส่วนครูโคบายาชิ เสียไปตั้งแต่ท่านอายุเพียง 69 ปี สุดท้ายนี้ฉันจะบอกว่า อยากให้มีครูที่เข้าใจเด็กๆ เข้าถึงปัญหาของเด็ก และแก้ปัญหาด้วยความอบอุ่น ความเข้าใจ ไม่ใช่ลงโทษด้วยการตีอย่างเดียว หรือบางคนไม่เข้าใจปัญหาของเด็ก ครูแบบครูโคบายาชิหายากจริงๆ แต่ต้องมีอยู่จริงแน่ๆ... 

ลงชื่อ... แชมพู