"ความสุขนั้น มันอยู่ที่ใจ" ประโยคแสนเชย ในยุคคำคม ธรรมะเชยๆ เบ่งบาน และยังถูกนำไปใช้ร่วมกับวาทกรรม "พอเพียง" อีกด้วย แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยมันก็เป็น "อกาลิโก" จริงๆ เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้ส่งนำทางไปเล่นกับธิลีที่บ้านตั้งแต่ยังไม่เที่ยงแล้วค่อยไปรับกลับตอนเย็น แล้วพอดีว่าวันนี้บ้านธิลีมีแขกเป็นเด็กอีกสองคน วิ่งเล่นกันในบ้านอย่างสนุกสนานมาก และมุกเดิมๆ เลยคือ พอถึงเวลาจะกลับบ้านไม่อยากกลับ ร้องไห้ งอแง และนี่คือบทสนทนาระหว่างนั่งรถกลับบ้านกัน
นำทาง : ถ้าไม่ให้เล่นต่อ ก็ต้องพาไปกรุงเทพฯ เล่นกับน้าโบว์ เล่นกับตา
ป๊า : (ถามชี้นำ) แล้วไม่ชอบอยู่บ้านเหรอ
นำทาง : นำทางไม่ชอบอยู่บ้าน ป๊ากับแม่ไม่ค่อยได้เล่นด้วย (ช่วงนี้ยิ่งไม่ว่างเพราะต้องเลี้ยงน้อง) ที่ไหนก็ได้ที่มีคนเล่นด้วยตลอดเวลา
ป๊า : (มันบอกว่าพ่อแม่ให้เวลามันไม่พอ ฟังแล้วก็โมโหมัน เพราะว่าเรามั่นใจว่าให้มันได้มากแน่ๆ แต่มันจะเอาตลอดเวลา ก็เลยคิดหาทางคุยไปเรื่อย) งั้นไปโรงเรียนสิ
นำทาง : ไม่เอา โรงเรียนก็ไม่ได้เล่น มีแต่เรียนอย่างเดียว (แต่ยังไม่เคยไปนะ)
กลับมาบ้านอีท่าไหนไม่รู้ หาเรื่องคุยกับมันต่อ ยังไม่จบ เนื่องจากหมั่นไส้ที่มันบอกว่ามันมีความทุกข์นัก เป็นบทสนทนาที่ไม่ปะติด ปะต่อเท่าไร ยกเอามาเท่าที่จำได้
นำทาง : ก็เอาแบบพี่ธิลี มีคนมาเล่นที่บ้านด้วย วันนี้สนุกมาก ลูกไม่อยากกลับบ้าน
แม่ : ธิลีเค้าก็มีญาติมาเค้าก็ต้องกลับ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว มันก็มีช่วงที่พี่ธิลีต้องเล่นคนเดียวเหมือนกัน เพื่อนๆ ไปโรงเรียนกันหมดก็ต้องเล่นอยู่บ้านคนเดียวเหมือนกัน
ป๊า : อยากให้เธอลองไปเป็นเด็กบ้านอื่นดูบ้างนะ เธอไม่รู้หรอก ไม่เคยเห็นนรก ก็ไม่รู้จักหรอกว่าสวรรค์น่ะมันเป็นยังไง รู้ไม๊ว่าเด็กคนอื่นเค้าไปโรงเรียนกันเกือบทุกวันนะ ไม่ใช่นึกอยากจะไปกรุงเทพฯ แล้วก็ไปได้ อยากจะไปอยู่ไหนเป็นเดือนๆ เลยก็ไปได้ แต่ละเดือนก็มีเวลาพากันไปไหนต่อไหนได้ประจำ แล้วก็ไม่มีหรอกนะ แบบว่าอยู่ก็เรียก "ป๊า อยากไปว่ายน้ำ" แล้วก็พากันไป "อยากเล่นเสก็ต" แล้วก็พากันไป นี่คือแทบจะทุกวันเลยนะ ไม่ใช่สุดสัปดาห์หรือเดือนละครั้ง (ยังไม่รวมกิจกรรมพิเศษที่ทำร่วมกันภายในและภายนอกบ้านอีกสารพัด ไหนจะอาสาสมัคร คนมาร่วมกิจกรรมที่บ้าน ค้างที่บ้านบ้าง มากเสียจนเบียดเวลาเราไปซะจะหมดอยู่แล้ว)
นำทาง : อยากไปอยู่อังกฤษ จะได้เล่นเสก็ตน้ำแข็งทุกวัน มีความสุขทุกวัน
แม่ : มันก็ไม่ได้มีให้เล่นทุกวันหรอกนะ น้ำแข็งเนี่ย งั้นต้องหัดพูดภาษาอังกฤษเก่งๆ จะได้ไปได้ สอบเก่งๆ แล้วจะมีคนให้ทุนไปเรียน
ป๊า : อืม จะไปก็ได้ ไปแล้วต้องไปทำงานด้วยนะ ไม่มีใครไม่ทำงานแล้วอยู่ได้กันหรอก โลกก็เป็นแบบนี้แหละ เห็นหรือยังล่ะ
นำทาง : โอ๊ย ไม่ต้องพูดแล้ว ฟังไม่รู้เรื่องแล้ว ไม่อยากฟัง (เริ่มหงุดหงิด ร้องไห้ โมโหอีกรอบ)
ป๊า : (คิดขึ้นได้ เลยร้องเพลง เสื้อแห่งความสุข ของ ลานนา คัมมินส์ เป็นเพลงที่แม่ชอบร้องให้ฟังด้วยและนำทางก็กำลังติดอยู่พอดี) ~~~เกิดเป็นพระราชาอยากได้ก็ได้อย่างใจ
อยากมีแต่สุขไม่ทุกข์ใจแต่หาไม่เจอซักที~~~
นำทาง : (ก้มหน้าร้องไห้อยู่ แต่ก็แอบร้องตาม) ~~ให้โหรช่วยทำนาย โหรบอกต้องทำอย่างนี้~~
ป๊าและนำทาง : ~~~ ให้โหรช่วยทำนายโหรบอกให้ทำอย่างนี้ ก็ใส่เสื้อของผู้วิเศษที่เค้าไม่มีความทุกข์ใดๆ .... คนที่ไม่เคยทุกข์ใจไม่มี ~~~
ป๊า : เป็นไงหาเจอไม๊ เสื้อแห่งความสุขน่ะ นำทางลองไปหาดูไม๊ ไปกรุงเทพฯ ไปตราด ไปอังกฤษที่ไหนก็ได้หาให้เจอนะ หามาฝากป๊าตัวนึงด้วยนะ ป๊าอยากมีความสุขตลอดเวลาเหมือนกัน
นำทาง : งั้นต้องหา 4 ตัวเลย ให้แม่ด้วย
ป๊า : แต่จริงๆ แล้ว ป๊าภาวนาขอให้ชาติหน้า ได้เกิดเป็นนำทางล่ะ
นำทาง : อยากเป็นทำไมอ่ะ เพราะว่า "นำทางน่ะ มีแต่ความทุกข์"
ป๊า : เพราะว่าเกิดเป็นนำทางแล้วจะได้เป็นลูกที่พ่อกับแม่ ยินยอมให้ลูกไม่ไปโรงเรียนก็ได้ มีเวลาให้ลูกได้เยอะ อยู่ด้วยกันตลอดเวลา
นำทาง : แต่นำทางอยากเกิดเป็น นางเงือกจะได้ว่ายน้ำตลอดเวลา เป็นซินเดอเรลล่า แต่ก็ต้องเจอพี่เลี้ยงใจร้าย เป็นราพันเซล แต่ไม่อยาก ... (อะไรสักอย่างจำไม่ได้)
แม่ : เห็นไม๊ว่าไม่มีใครได้ทุกสิ่งที่ตัวเองต้องการ
ป๊า : ก็ลองไปหาดูนะ เสื้อแห่งความสุข น่ะ ว่าเจอหรือเปล่า
นำทาง : ไม่หาแล้ว หาไม่เจอ ไม่มี เพราะว่า "ความสุข มันอยู่ที่ใจ"
ป๊า : ไม่จำเป็นต้องเชื่อเพลงหรอก ลองไปหาดูนะ พอละ เสร็จแล้ว มาเดี๋ยวเปิดเพลงให้ฟัง
เสร็จแล้วก็เปิดเพลง เสื้อแห่งความสุข แล้วก็ช่วยกันร้องเพลงจนจบ ด้วยความรู้สึกที่แฮปปี้มากๆ นำทางอาจจะเข้าใจ "ความสุขนั้น มันอยู่ที่ใจ" ในระดับไหนหรือไม่ไม่รู้ แต่ก็รู้สึกว่าวันนี้ได้บทสนทนาจากการเชื่อมโยงเหตุการณ์จริงกับเพลงความหมายดีๆ และได้ปลูกสิ่งดีๆ ให้เพิ่มขึ้นในใจของนำทางแล้ว วันนี้ประทับใจมากนะ สาวน้อย
ปิดท้ายด้วยเนื้อเพลง
ศิลปิน : ลานนา คัมมินส์
อัลบั้ม : Happy Trip
เพลง : เสื้อแห่งความสุข
เกิดเป็นพระราชาอยากได้ก็ได้อย่างใจ
อยากมีแต่สุขไม่ทุกข์ใจแต่หาไม่เจอซักที
ให้โหรช่วยทำนายโหรบอกให้ทำอย่างนี้
ก็ใส่เสื้อของผู้วิเศษที่เค้าไม่มีความทุกข์ใดๆ
ทหารของพระราชาออกตามหาแทบพลิกแผ่นดิน
ไม่พบไม่เจอไม่ได้ยินคนที่ไม่ มีทุกข์ใจ
เสาะหานับแรมปีผู้วิเศษคนนั้นอยู่ไหน
ไม่ว่าจะหญิงจะชายก็ล้วนแต่มีความทุกข์ทุกคน
หาเท่าไรหาไม่เจอเสื้อแห่งความสุขนั้นอยู่ไหน
จะค้นจะหาเท่าไรก็ยังไม่พบไม่เจอสักที
หาเท่าไรหาไม่เจอคนๆ นั้นเค้าอยู่ที่ใด
คนที่ไม่เคยทุกข์ใจไม่มี
ก่อนตะวันจะลับปลายนาที่หน้ากระท่อมหลังหนึ่ง
แว่วเสียงถ้อยคำพร่ำรำพึงขอบคุณชีวิตแสนดี
เมื่อหิวก็แค่มีกินเมื่อหลับก็นอนฝันดี
แค่นี้ก็มีความสุขวันนี้ไม่มีความทุกข์ใดๆ
ทหารของพระราชาเสาะหามาทั้งแผ่นดิน
เพิ่งพบเพิ่งเจอเพิ่งได้ยินคนที่ไม่มีทุกข์ใจ
เหล่าทหารของพระราชาจึงกระแทกประตูเข้าไป
ได้พบเพียงชายยากไร้ไม่มีแม้เสื้อติดกายสักตัว
หาเท่าไรหาไม่เจอเสื้อแห่งความสุขนั้นอยู่ไหน
จะค้นจะหาเท่าไรก็ยังไม่พบไม่เจอสักที
หาเท่าไรหาไม่เจอความสุขนั้นมันอยู่ที่ใด
ลืมว่ามันอยู่ที่ใจตรองให้ดี