นำทาง : เบื่อ ไม่มีเพื่อนเล่น
พ่อ : ก็เรื่องของเธอสิ ทางเลือกมันก็มีไม่มากนักหรอกนะเธอ หรือจะไปโรงเรียนล่ะ
นำทาง : ไปโรงเรียนก็ไม่ได้เล่นอยู่ดี
พ่อ : ก็นั่นดิ แล้วจะเอาไงล่ะ ทางเลือกมันก็มีแค่นี้แหละ เด็กคนอื่นเค้าก็ไปโรงเรียนกัน อยู่บ้านหากต้องการคนอื่นเล่นด้วย ก็ได้เท่าที่เวลาอำนวยที่เหลือจะมีให้
นำทาง : ... (ก้มหน้า ก้มตา หาทางเล่นอะไรไปคนเดียวและรอคนอื่น ยอมรับชะตากรรมของเธอต่อไป)
จริงๆ แล้วผมไม่เคยรู้สึกสงสารเด็กในแง่นี้เลยนะครับ ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ชีวิตเธอไม่ได้อะไรทุกอย่างตามที่เธอต้องการ และแน่นอนเธอยังคงไม่สมหวังอีกหลายอย่างเนื่องด้วยข้อจำกัดทางกำลังเงินและเวลา
พ่อ : อยากอิสระ จงหาทางอยู่ได้ด้วยตัวเองเร็วๆ ดิ ไม่ต้องพึ่งพ่อแม่ จะได้ไปนู่นมานี่ ไม่ต้องโดนจำกัดด้วยอายุ อยากทำอะไรก็ได้รับผิดชอบตัวเองได้แล้ว
แต่ถึงกระนั้นประโยคเด็ดของนำทางคือ
นำทาง : "อยากเป็นเด็ก จะได้เล่นๆๆ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องหาเงิน"
... ในขณะที่ถ้าเป็นเด็กคนอื่นๆ ก็คงจะอยากเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ จะได้ทำอะไรอย่างใจต้องการ ไม่ต้องมีการจำกัดหรือต้องถูกดุ ถูกสั่ง ถูกห้าม
แต่นำทางเธออาจจะซึ้งในสัจธรรมที่เธอพบเจอในชีวิตประจำวันของพ่อแม่ทำให้เธอไม่อยากเป็นผู้ใหญ่อีกต่อไป