ก้าวเล็ก ๆ ที่ก้าวเองไม่ได้ถูกผลัก

โปรดติดต่อลงโฆษณา
เพื่อร่วมสนับสนุนแพลตฟอร์มฟรีของเราต่อไป
Top Leaderboard
Fixed 1,900 baht/month
Slot 550 baht/month

ก้าวเล็ก ๆ ที่ก้าวเองไม่ได้ถูกผลัก

ติดต่อลงโฆษณา
Leaderboard in Content 1st
Fixed 1,000 baht/month
Slot 300 baht/month

ครั้งหนึ่งเมื่อเกือบปีก่อน พ่อกับแม่เคยเตรียมตัวอย่างดี หาห่วงยางคอ หาชุด หาอุปกรณ์ว่ายน้ำไว้เตรียมไว้ให้ แล้วก็ชวนสีฝุ่นลงว่ายน้ำ ขนทุกอย่างไปเพียบ สีฝุ่นลงไปแค่เขา ก็ไม่อยากลงอีก พ่อจับลงไปทั้งตัวก็ร้องใหญ่จะขึ้นให้ได้ คิดว่าคงเป็นเพราะไม่ชอบน้ำเย็น ก่อนหน้าที่พาไปนั้นก็เห็นสีฝุ่นชอบไปเดินรอบ ๆ สระว่ายน้ำดูคนอื่นว่าย ก็นึกว่าอยากว่าย หลังจากครั้งนั้นแล้วก็ยังไปเดินเล่นที่สระตลอด ๆ มีเพื่อนเล่นก็แถว ๆ สระนี่แหละ แต่พ่อชวนบ้าง คนอื่นถามบ้างก็ไม่มีทีท่าอยากลงว่ายน้ำเลย
[break]
จนกระทั้งมาวันนี้ ตอนบ่ายอากาศร้อน พ่อรู้สึกอยากว่ายน้ำเลยชวนขึ้นมาว่าไปว่ายน้ำกันเถอะ พูดแล้วก็นึกได้ว่าคงไม่ได้ไป แต่สีฝุ่นกลับบอกว่าอยากว่ายเฉยเลย ก็เตรียมหาชุดว่ายน้ำไป ไม่ได้ใส่ไปหรอกเพราะไม่แน่นใจว่าจะลง ไปถึง ลงเล่นจริง ๆ แฮะ ลงแล้วก็ชอบแต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มหัวทิ่มลงน้ำ ตกใจจนไม่อยากเล่นอีก โชคดีพี่ที่ดูแลสระให้ยืมห่วงยาง นั่งพักไม่นานพอเอาห่วงยางให้ลองก็เลยเล่นยาวเลย ชอบมากแทบไม่ยอมขึ้น เลยเรียกสีฝุ่นเป็นเต่า แล้วตัวเองเป็นฉลามไล่จับ ได้เรื่องเลย กลับมาต้องมานั่งทำหน้ากากหัวเต่ากับปลาฉลามอีก แล้วก็ได้บทบาทสมมุติชุดใหม่มาอีกเรื่อง ระหว่างเล่นมีการถามอีก ว่าขาตัวเองอยู่ที่ไหน ตอบเองว่าอยู่ในน้ำ ท่าจะปลื้มมากเหมือนกัน

เรื่องว่ายน้ำนี่ทำให้นึกถึงที่ Jonh holtn เล่าตอนเด็กว่ายน้ำเลย ประมาณว่าบางทีเด็กก็กลัวสลับกับอยากลองไปมา ขอให้ปล่อยเวลาให้เค้าได้ลองเมื่อพร้อม อุ้มเค้าไว้เมื่อกลัว สุดท้ายเด็กคนนั้นก็ว่ายไปมาเองได้ในที่สุด ขณะที่พ่อร่วมสระอีกคนกำลังหัวเสียที่พยายามผลักดันลูกตัวเองให้ว่ายให้ได้แต่ลูกไม่พร้อมในที่สุดก็ล้มเหลวและเครียดกันไป (เสียดายไม่มีหนังสือในมือไม่ได้ถ่ายมาให้อ่าน)

ที่อยากบันทึกไว้ก็คือ การลงสระนี้พ่อกับแม่ก็เหมือนรอมาเกือบปี วนเวียนเดินเล่นอยู่แถวสระว่ายน้ำก็นาน ดูท่าสีฝุ่นจะอยากลงแต่ก็ไม่ลงซะที จนถึงวันนี้ อยู่ดี ๆ ก็ลงได้เลย ไม่ได้เตรียมการ ไม่ได้วางแผนใด ๆ ห่วงยางอะไรพ่อไม่ได้เตรียมไปเลย นี่ก็เป็นเพียงก้าวแรก เอาตัวลงสระเล่นน้ำ ก้าวต่อ ๆ ไปก็ว่ายน้ำ ดำน้ำอะไรอีกมากมาย มันเหมือนเป็นความสำเร็จก้าวแรกของเรา แต่ถ้านึกเทียบแล้วมันเล็กมากเลยนะ แทบไม่ได้มีความหมายเท่าไหร่เมื่อเทียบกับเราที่ลงว่ายน้ำกันเป็นแล้ว แต่สำหรับลูกแล้วคงเป็นก้าวสำคัญสำหรับเค้าในเวลานี้และมันสร้างความมั่นใจให้กับพ่อแม่ว่า เมื่อหนูพร้อม ก็ทำได้ ทำให้นึกไปถึงเรื่องอื่น ๆ อีกเช่น เรื่องการอ่าน การเขียน การ ฯลฯ อยากเตือนตัวเองให้เก็บความมั่นใจในตัวลูกนี้ไว้ รอคอย สร้างสิ่งแวดล้อม แรงบันดาลใจให้ดี เพื่อที่จะเห็นวันที่เค้าเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ได้อย่างมีความสุข เพราะเชื่อว่ามันไม่ใช่แค่สิ่งที่เขารู้ แต่มันเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเค้า

อยากขยายส่วนที่บอกว่าเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ตรงนี้เราคิดถึงเมื่อเรา เริ่มอ่านออก เมื่อมองย้อนกลับไปการอ่านยังไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเลย เราแค่อ่านหนังสือได้และเบื่อหน่ายจำใจที่จะอ่านหนังสือแบบเรียนต่าง ๆ จนกระทั้งช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย เริ่มได้อ่านหนังสือปรัญชา อ่านหนังสืออื่น ๆ ที่เราอยากอ่าน เราถึงเริ่มรู้สึกว่าการอ่านเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา เพราะรู้สึกว่ามันสำคัญ อยากอ่าน น่าอ่าน ตรงนี้แหละที่เราคิดว่าสำคัญและเราไม่อยากให้รู้แค่รู้จักสิ่งเหล่านั้น แต่เราอยากให้เข้ารู้จักแบบที่มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเค้า

23 กันยายน 2555

ปล. อาจจะเข้าใจยากเพราะอธิบายไม่ค่อยดี แต่ก็ยังหวังว่าอ่านแล้วพอจะเข้าใจนะครับ

อ่านงานของ Jonh holtn ได้ที่ http://www.arvindguptatoys.com/arvindgupta/hcl.pdf